Διαδραστικές σχέσεις συμμετεχόντων στο πλαίσιο της επιμορφωτικής διαδικασίας: δομικά χαρακτηριστικά και λειτουργικές δυνατότητες, μέσω της παρουσίασης σχεδιαστικού διδακτικού “παραδείγματος”

Καταληκτικές επισημάνσεις και προοπτικές

Κάθε περίσταση επιμόρφωσης ενηλίκων μπορεί να αποτελέσει ένα παραγωγικό, δημιουργικό και επιστημονικό εργαστήρι, στο οποίο, όπως επισημαίνει ο Stenhouse (1995), τόσο οι επιμορφωτές όσο και οι επιμορφούμενοι είναι ενεργοί συμμέτοχοι σε ένα εγχείρημα, σκοπός του οποίου είναι η πρόσβαση στη γνώση μέσω της αυτενεργού δραστηριοποίησης των συμμετεχόντων. Αυτού του τύπου η ενεργοποίηση αίρει τον πατερναλιστικό χαρακτήρα και δίνει έμφαση στην ανάπτυξη, την καλλιέργεια και την αξιοποίηση κάθε δεξιότητας και ικανότητας με έμφαση στην κριτική και δημιουργική προοπτική.

Ίσως η μεγαλύτερη ανταμοιβή για τον επιμορφωτή, αλλά και για το επιμορφωτικό έργο, είναι εκείνες οι εκδηλώσεις ικανοποίησης των επιμορφούμενων στη σχέση τους τόσο μεταξύ τους όσο και κυρίως με τους επιμορφωτές. Οι επιμορφούμενοι λειτουργούν, τελικά, ως οι καλύτεροι κριτές, όταν λαμβάνουν αυτά που αισθάνονται ότι τους χρειάζονται.

Αυτό που επιβάλλεται κάθε φορά να έχουν όλοι οι εμπλεκόμενοι υπόψη τους είναι ότι η εξέλιξη των επιμορφούμενων δεν είναι ούτε απλή ούτε εύκολη διαδικασία και απαιτείται χρόνος για να αλλάξουν στάσεις και πρακτικές. Η δυσκολία ενισχύεται περισσότερο λόγω του γεγονότος ότι ο κάθε επιμορφούμενος είναι αυτόνομη οντότητα, με διαφορετικές προθέσεις και κίνητρα αλλά και ετοιμότητα και ρυθμό μάθησης. Τελικά, σε κάθε επιμορφωτική διαδικασία πρέπει να βρίσκεται πάντοτε σε άμεση προτεραιότητα η άποψη ότι η «απάντηση» δεν είναι το κλειδί της μάθησης αλλά η «ερώτηση», η οποία οδηγεί στην ενεργοποίηση της περιέργειας, στην επικέντρωση στο ζητούμενο, στην ανακάλυψη και στη συστηματική εργασία.