Η προσέγγιση των γονέων των αλλοδαπών μαθητών φαίνεται να έχει αποτέλεσμα. Προσέγγιση όμως ομαδική, σε στυλ συμβουλευτικής.

Γνωρίζονται, αναδυκνύονται οι ανάγκες τους, παίρνουν θάρρος από την επαφή τους, αισθάνονται ότι το σχολείο τους λαμβάνει υπόψη.

Γίνεται ταυτόχρονα και μια χαρτογράφηση τους, καθώς θα αναφέρουν λεπτομέρειες της μορφωσης τους, και του επιπέδου της κατοχής της ελληνικής γλώσσας.

Το εφάρμοσα πέρσι με τη <<δράση 7>> του πανεπιστημίου Αιγαίου, και είχα πολύ καλά αποτελέσματα, το διαπιστώνω φέτος που το σταμάτησα το πρ/μα και έχουν όλα πισωγυρίσει.

Πέρσι αναδείχθηκαν οι πατρίδες, αισθάνθηκαν οι μαθητές περηφάνια κι όχι ντροπή που είναι ξένοι,  είχα κοντά γονείς δύσκολων μαθητών και υπογράψαμε <<συμβόλαια>>. Τέλος με μια γιορτούλα στη λήξη οι Έλληνες μαθητές εκδήλωσαν ενδιαφέρον γι αυτέ ςτις πατρίδες.

Φέτος στο μάθημα της μελέτης Δ΄ καθώς μαθαίνουμε την Ελλάδα και Ιχνογραφούμε  τα διαμερίσματα της Ελλάδας, προτείνω στους αλλοδαπούς να ιχνογραφίσουν τη δική τους πατρίδα.

Αυτά...

(Επεξεργασμένο από Δέσποινα Παπαδοπούλου - αρχική υποβολή Παρασκευή, 25 Νοέμβριος 2011, 01:24 πμ)

Η αλήθεια ειναι οτι σε κανενα απο τα σχολεια που εχω δουλεψει δεν εχει γινει κατι το ιδιαιτερο για την διαπολιτισμικοτητα.

Όμως αυτο που ειχε γίνει σε ένα σχολείο στα κύθηρα, το δημοτικο σχολειο των καστρισιανικων, το οποίο από όσο ξέρω αλλά δεν γνωρίζω το λόγο, είχε  ονομαστεί και διαπολοτισμικό  ήταν:

Όργανώθηκε μία ημέρα, μία ολόκληρη γιορτή στο προαύλιο του σχολείου όπου υπήρχαν πάγκοι και ταμπλο με διαφορα αντικείμενα ,φωτογραφίες, γεύσεις απο τις περιοχές που κατάγονταν οι αλλοδαποί του νησιού, ΌΛα αυτά είχαν γίνει απο τους γονείς των παιδιών.Παράλληλα παίχτηκε κι ενα μικρό θεατρικό έργο απο τα παιδιά του συγκεκριμένου σχολείου με θέμα πάντα την διαφορά των πολιτισμών.

Ήταν μί πολύ ωραία κίνηση, αλλά δεν μπορώ να πω με σιγουριά οτι γενικότερα είχε κάποια ιδιαίτερη απήχηση, μιας και απο τότε δεν ξανάγινε ποτέ τίποτα.

Αναφορικά στους τρόπους όμως προαγωγής της διαπολιτισμικότητας, πίστεύω οτι βασικά αυτό πρέπει να γίνεται ομαλά και αβίαστα μέσα στις τάξεις. Αλλωστε τα μαθήματα του υπουργείου μπορεί να έχουν αρκετά αρνητικά αλλά άμα κοιτάξουμε καλύτερα μπορουμε να συνδυάσουμε αυτή την έννοια. ΣΤΗΝ γεωγραφία, στην ιστορία, στα μαθηματικά( πρόσφατα έμαθα οτι στα αλβανικά σχολεία ο τρόπος που κάνουν την κάθετη διαίρεση διαφέρει λίγο απο τον τρόπο που εμείς τον διδάσκουμε) κ.τ.λ

Επίσης ακόμα και στις εθνικές μας εορτές, μπορεί μέσα απο την προώθηση του συναισθηματικού κόσμου του καθένα που ζει αυτές τις δύσκολες στιγμές, να γίνει φανερό οτι ο απλός κόσμος ακόμα και αυτός που ιστορικά είναι ο <<εχθρός >> μας μπορει να σκέφτεται το ίδιο με εμάς.

Άλλη μία δραστηριότητα που στην τάξη που δίδασκα την περυσινή χρονιά είχαμε κάνει και τα σχόλια των παιδιών ήταν πολύ θετικά είναι:

Με αφορμή το κείμενο του ανθολογίου της Ε ΚΑΙ ΣΤ τάξης σχετικά με την καταστροφή της Σ μύρνης , επεξεργαστήκαμε θεατρικά ένα ποιημα  με τίτλο ΜΗ ΜΕ ΦΩΝΑΖΕΙΣ ΞΕΝΟ, γραμμένο από άγνωστο μετανάστη( ΣΧΟΛΕΙΟ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ). Χωρίς να περιγράψω την πορεία της δραστηριότητας απλά θα σας ανφέρω το σχόλιο ενός παιδιού κι εδώ θα κλείσω το e-mail μου.

<<Σήμερα ένιωσα σαν πρόσφυγας>> ( Έλληνας μαθητής), << Σήμερα μάθαμε πως άλλες φορές η ζωή είναι εύκολη και άλλες δύσκολη>> ( Αλβανός μαθητής)

(Επεξεργασμένο από Δέσποινα Παπαδοπούλου - αρχική υποβολή Σάββατο, 26 Νοέμβριος 2011, 11:42 πμ)

Στο σχολείο μου γίνεται καθημερινή προσπάθεια από όλους τους συναδέλφους προκειμένου τα παιδιά να αισθάνονται όσο πιο άνετα γίνεται και να μιλάνε με υπερηφάνεια για τον τόπο καταγωγής τους, τη μητρική τους γλώσσα, καθώς και τα ήθη και έθιμά τους. Αρκετά συχνά γίνονται κάποιες εκδηλώσεις που προάγουν τη διαπολιτισμικότητα και την αγάπη μεταξύ των λαών. Τον περασμένο Ιούνιο, π.χ., κάθε τμήμα είχε φτιάξει ένα "περίπτερο" το οποίο αντιπροσώπευε μια χώρα.  Στο κάθε "περίπτερο" υπήρχε η σημαία της χώρας, κάποιες αντιπροσωπευτικές φωτογραφίες, κάποια χαρακτηριστικά φαγητά, κτλ. Ήταν μια μοναδική εμπειρία που θα την θυμόμαστε όσα χρόνια και αν περάσουν.

Το ελληνικό σχολείο είναι ανάγκη να επισημαίνει τις διαπολιτισμικές ομοιότητες και διαφορές, ώστε να είναι ευκολότερη η προσέγγιση και η αποδοχή όλων των μαθητών. Προς αυτή την κατεύθυνση θα βοηθούσε η διοργάνωση κάποιων σχολικών καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων  (θέατρο, τραγούδι) που προάγουν τη διαπολιτισμικότητα και την επικοινωνία. Διαπολιτισμική προσέγγιση μπορούμε να πετύχουμε, αν γνωρίσουμε και  τον τρόπο διατροφής κάθε λαού, αξιοποιώντας διάφορες συνταγές μαγειρικής, αλλά και μέσα από τα παιχνίδια και τα παραμύθια κάθε τόπου

Χαίρομαι που βλέπω ότι σε κάποια σχολεία αρκετοί συνάδερφοι έχουν προχωρήσει σε δραστηριότητες ή εκδηλώσεις που προωθούν τη διαπολιτισμικότητα. Η δική μου εμπειρία μετά από αρκετά χρόνια διδασκαλίας σε σχολεία με μεγάλα ποσοστά αλλοδαπών (κυρίως Αλβανών μαθητών) είναι ότι δε γνωρίζω τίποτε σχεδόν  για αυτή την τόσο κοντινή χώρα. Δεν έχω γνωρίσει παρά μόνο δύο συναδέλφους  που ενδιαφέρθηκαν  να μάθουν να μιλάνε αλβανικά. Τα περισσότερα προγράμματα και βιβλία  μιλούν για διαπολιτισμικότητα, αλλά η σχέση δεν είναι αμφίδρομη. Συνήθως το κύριο μέλημά τους είναι να μάθουν την όποια χρήση της γλώσσας (ακαδημαϊκή - καθημερινή) οι αλλοδαποί μαθητές, να ενσωματώσουν τις δικές μας πολιτισμικές αξίες, να γνωρίσουν τη δική μας ιστορία κ.ο.κ. με σκοπό να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες του σχολείου και της κοινωνίας. Πουθενά δε γίνεται λόγος για τα δικά τους. Κατά τη δική μου εκτίμηση υπάρχει μία κατάχρηση του όρου διαπολιτισμικότητα, αφού υπάρχει "αποκλεισμός" του πολιτιστικού υπόβαθρου του αλλοδαπού μαθητή (εξαιρώ φυσικά τις προσπάθειες κάποιων συναδέλφων όπως οι παραπάνω που διάβασα).

Διδάσκω στη Θράκη, σε Γυμνάσιο Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης στο οποίο η πλειοψηφία των μαθητών είναι ντόπιοι μουσουλμάνοι. Προσωπικά, διαπίστωσα ότι βοηθάει η γνώση της μητρικής γλώσσας των μαθητών. Τους ενθουσιάζει, επίσης, να νιώθουν ότι οι καθηγητές ενδιαφέρονται για στοιχεία ταυτότητας που τους αφορούν, όπως ήθη και έθιμα και αυτό ενισχύει, ενίοτε, το ενδιαφέρον τους για το μάθημα. Αλλά και μεταξύ των παιδιών,συμβαίνει το ίδιο, αυθόρμητα, και σε διάφορες περιστάσεις (όπως στην οργάνωση σχολικών γιορτών). Ίσως ο πιο σημαντικός παράγοντας είναι το καλό κλίμα στο σχολείο, να αισθάνεσαι ενταγμένος στη μαθητική κοινότητα, κάτι που φυσικά είναι το ζητούμενο διαχρονικά και όχι μόνο στα πλαίσια της διαπολιτισμικότητας.Γι' αυτό, λοιπόν,η ανάδειξη της ιδιαίτερης πολιτισμικής ταυτότητας δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός,  ακριβώς όπως, από την άλλη, η επιδίωξη πολιτισμικής αφομοίωσης θεωρείται λανθασμένη. Αυτό που πρέπει να είναι στόχος του διαπολιτισμικού σχολείου είναι ο σεβασμός στην πολιτισμική ταυτότητα του κάθε μαθητή, η γνώση εκ μέρους του εκπαιδευτικού στοιχείων αυτής της ταυτότητας που επηρεάζουν την καθημερινότητά του (και όχι θεωρητικά, ως πληροφορία) αλλά και η συνεργασία μεταξύ των εκπαιδευτικών, ακόμα και διαφορετικών ειδικοτήτων.