Στα μέσα του 18ου αιώνα oι άνθρωποι της τρίτης τάξης στη Γαλλία ήταν πολύ φτωχοί και δεν έφταναν τα χρήματα για να αγοράσουν φαγητό. Κανείς δεν υποστήριζε. Ζητούσαν από τους πλουσιότερους να βοηθήσουν, αλλά εκείνοι δεν πρόσφεραν το παραμικρό, ούτε που έδιναν σημασία. Από την πείνα τους οι φτωχοί άρχισαν να μπαίνουν στα σπίτια των πλουσίων και να κλέβουν διάφορα πράγματα. Οι αντιπρόσωποι της τρίτης τάξης πήγαν στο παλάτι του βασιλιά στις Βερσαλίες και απαίτησαν να κάνει αλλαγές στην πολιτική, όμως εκείνος επέβαλε νέους φόρους. Τότε οι αντιπρόσωποι της τρίτης τάξης είπαν ότι εκπροσωπούν το 98% του πληθυσμού και αυτοανακηρύχθηκαν Εθνική Συνέλευση. Ο βασιλιάς δεν αναγνώρισε, όμως εκείνοι συνέχισαν να προσπαθούν και ορκίστηκαν να φτιάξουν νέο σύνταγμα. Κάποιοι κληρικοί και ευγενείς συμπαραστάθηκαν κι έτσι, όλοι μαζί ανάγκασαν τον βασιλιά να υποχωρήσει. Σε αυτό το κλίμα η Συντακτική Συνέλευση κατάργησε τα προνόμια του κλήρου και των ευγενών και ψήφισε τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη.